Το Έθνος: Η προσφυγική κρίση μας… κράτησε στην Ελλάδα

[:el]ΟΥΔΕΝ ΚΑΚΟΝ… ΑΜΙΓΕΣ ΚΑΛΟΥ

Το καλοκαίρι του 2014, ο Τιμολέων Χαλιαμάλιας, 27 χρονών τότε, έφυγε από την Αθήνα για να εργαστεί ως νοσηλευτής στα βάθη της Αφρικής.

Βρέθηκε στο Μαλακάλ, στα νότια του Σουδάν, προσφέροντας τις υπηρεσίες του ως μέλος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Από εκεί, με την ίδια αποστολή, ταξίδεψε έως την πόλη Καμπό της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας, όπου εργάστηκε για επτά μήνες ως υπεύθυνος νοσηλείας στο νοσοκομείο της Οργάνωσης.

Και το βιογραφικό του θα εξακολουθούσε να μετράει εμπειρίες με ανθρωπιστικές αποστολές στο εξωτερικό, εάν δεν άλλαζε δραματικά το σκηνικό στην ίδια του τη χώρα. Από τον περασμένο Νοέμβριο, ο Τιμολέων εργάζεται ως συντονιστής της ιατρικής ομάδας της Οργάνωσης, σε μικρή απόσταση πλέον από το σπίτι του στην Αθήνα, στη Δομή Φιλοξενίας Προσφύγων, στον Ελαιώνα.

«Πριν από λίγα χρόνια εργαζόμουν σε περιοχές με πολιτική αστάθεια, σε χώρες που μαστίζονταν από εμφύλιες συγκρούσεις και ερχόμουν σε επαφή με πληθυσμούς που έφευγαν από τη χώρα τους αναζητώντας έναν ασφαλέστερο τόπο για να ζήσουν. Σήμερα, είναι παράξενο να υποδέχομαι αυτούς τους ανθρώπους στην ίδια μου τη χώρα, όμως είναι εξίσου σημαντικό το καθήκον μου να μπορέσω να τους βοηθήσω ώστε να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες για να συνεχίσουν τη ζωή τους», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο Τιμολέων Χαλιαμάλιας, που συντονίζει σε διαφορετικά σημεία της Αθήνας τις πρωτοβάθμιες υπηρεσίες υγείας στους πρόσφυγες,

Οι εκρηκτικές διαστάσεις που πήρε το προσφυγικό ζήτημα στην Ελλάδα έδωσαν την ευκαιρία σε έναν μεγάλο αριθμό νέων ανθρώπων που ασχολούνται με επαγγέλματα σχετικά με τις ανθρωπιστικές κρίσεις να απαλλαγούν από τον εφιάλτη της ανεργίας μένοντας στον τόπο τους. Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που μέχρι πριν από λίγα χρόνια περιορίζονταν σε έναν μικρό αριθμό προσλήψεων για να στελεχώσουν ανθρωπιστικές αποστολές στο εξωτερικό -τουλάχιστον στην Ελλάδα-, σήμερα προσφέρουν εκατοντάδες θέσεις εργασίας σε πολλές περιοχές της χώρας.

«Ξαφνικά… ευκαιρίες για νέους ανθρώπους»

Προτού το Προσφυγικό πάρει τις σημερινές διαστάσεις, η 27χρονη Κυριακή Καρούση συμμετείχε εθελοντικά σε δράσεις ανθρωπιστικής βοήθειας. Είχε αποφοιτήσει από το Τμήμα Διεθνών Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών του Παντείου και στη συνέχεια εξαιτίας του έντονου ενδιαφέροντός της για τις ανθρωπιστικές κρίσεις ανά τον κόσμο, αποφάσισε να παρακολουθήσει το μεταπτυχιακό πρόγραμμα για τη Διαχείριση Κρίσεων Υγείας στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας. Παράλληλα, βομβάρδιζε με βιογραφικά τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, όμως οι απαντήσεις που έπαιρνε ήταν αρνητικές.

«Υπήρχε ψυχολογική πίεση και απογοήτευση και είχα κάνει σκέψεις να φύγω στο εξωτερικό, ωστόσο η αύξηση των προσφυγικών ροών στη χώρα μας και η δραστηριοποίηση των ΜΚΟ δημιούργησαν ξαφνικά ευκαιρίες για νέους ανθρώπους όπως εμένα, που έχουμε κάνει σπουδές πάνω στις Κοινωνικές και Ανθρωπιστικές Επιστήμες», λέει η Κυριακή. Και η επαγγελματική ευκαιρία ήρθε από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Από τον περασμένο Νοέμβριο βρίσκεται στη Σάμο, στα σημεία όπου καταφθάνουν οι πρόσφυγες, παρέχοντάς τους ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, είδη πρώτης ανάγκης και φαγητό. Για την Κυριακή, επίκεντρο είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και παρότι η καθημερινότητα, όπως λέει, έχει πολλές δυσκολίες, βλέπει με τεράστιο ενδιαφέρον το γεγονός ότι εργάζεται σε ένα απρόβλεπτο περιβάλλον, όπου κάθε μέρα έχει να αντιμετωπίσει μία νέα πρόκληση. Υπάρχουν όμως και οι εικόνες της ίδιας σκληρής καθημερινότητας, που όσο κι αν προσπαθεί, αδυνατεί να τις αποδεχθεί.

«Οταν τα μικρά παιδιά σε κοιτάζουν μέσα στα μάτια και σου ζητούν περισσότερο φαγητό, είναι πολύ σκληρό να μην μπορείς να τους δώσεις. Μου έχει συμβεί πολλές φορές κατά τη διανομή φαγητού. Δυστυχώς, για πρακτικούς λόγους, δεν μπορούμε να δώσουμε παραπάνω. Είναι απλό? Αν κάποιοι πάρουν δεύτερη και τρίτη μερίδα, κάποιοι άλλοι θα μείνουν νηστικοί. Τον πρώτο καιρό, αυτό με είχε επηρεάσει τόσο πολύ που τις νύχτες έβλεπα στον ύπνο μου παιδιά να μου ζητούν φαγητό», λέει στο «Εθνος» η Κυριακή.

«Για εμένα δεν είναι απλά μια εργασία»

Οταν πριν από λίγα χρόνια ο Αλέξανδρος Μπριασούλης αποφοίτησε από το Τμήμα Γεωγραφίας, αναζητούσε ένα μεταπτυχιακό που θα του έδινε μία καλή επαγγελματική προοπτική. Αποφάσισε κι εκείνος να παρακολουθήσει το πρόγραμμα της Διεθνούς Ιατρικής Διαχείρισης Κρίσεων Υγείας, με το όνειρο να εργαστεί σε κάποια Οργάνωση που θα του έδινε την ευκαιρία να συνεισφέρει στο κοινωνικό σύνολο, από οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Και η επαγγελματική διέξοδος που αναζητούσε -απρόσμενα- ήρθε στην Ελλάδα. Εδώ και λίγους μήνες έχει αναλάβει το πρόγραμμα της ΜΚΟ «Αποστολή» της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών στο νησί της Χίου. «Το Προσφυγικό έδωσε μία νέα τροπή στην καριέρα μου, της έδωσε ουσία, αφού για εμένα δεν είναι μία ακόμη δουλειά, αλλά μια ενασχόληση κατά την οποία καθημερινά βοηθάω συνανθρώπους μου που βρίσκονται στη μεγαλύτερη ανάγκη της ζωής τους», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» ο Αλέξανδρος Μπριασούλης. Κάθε μέρα στο νησί συναντά ανθρώπους που όλοι τους κουβαλούν μια ιστορία. Δεν θα ξεχάσει, όμως, τον 34χρονο Αχμέντ που ένα βράδυ με δυνατό αέρα και κρύο τον βοήθησε να μοιράσει υπνόσακους σε 150 ανθρώπους που θα διανυκτέρευαν στο λιμάνι.

«Οταν τελειώσαμε, προθυμοποιήθηκε να με κεράσει καφέ και μαζί με τον 11χρονο γιο του, τον Καρίμ καθίσαμε σε μία καφετέρια. Συζητήσαμε για την κατάσταση στη Συρία. Είχε αφήσει τη γυναίκα του και την κόρη του πίσω σε συγγενείς και πήγαινε μπροστά με τον γιο του να ανοίξει τον δρόμο. Πρώτη φορά άκουσα το “my brother” τόσο πολλές φορές. Ο άνθρωπος αυτός που είχε συλληφθεί στην Τουρκία, ένιωσε έστω και για λίγο ότι βρίσκεται σε ένα φιλικό περιβάλλον. Ο Αχμέντ και ο Καρίμ βρίσκονται τώρα στην Ολλανδία και μέσω Facebook ξέρω ότι είναι καλά και παλεύουν για μία καλύτερη ζωή. Η ιστορία τους με άγγιξε γιατί ήταν τόσο φυσιολογική στη βάση της, αλλά τόσο παράταιρη στην εξέλιξη του πολέμου. Χωρίσαμε τους δρόμους μας λέγοντας “Insallah”».

Μεταπτυχιακό με 300 αποφοίτους
Οταν πριν από δέκα χρόνια, ο αναπληρωτής καθηγητής Χειρουργικής, Θεόφιλος Ρόζενμπεργκ, δημιουργούσε το πρόγραμμα μεταπτυχιακών σπουδών Διεθνής Ιατρική – Διαχείριση Κρίσεων Υγείας, μάλλον δεν μπορούσε να προβλέψει ότι το αντικείμενο των συγκεκριμένων σπουδών θα άνοιγε τόσες θέσεις εργασίας στη χώρα μας. Είχε διαπιστώσει, ωστόσο, την έλλειψη σε επιστημονικό προσωπικό για τη στελέχωση των ανθρωπιστικών αποστολών, καθώς ο ίδιος υπήρξε ο ιδρυτής του ελληνικού τμήματος των Γιατρών του Κόσμου και έπαιρνε μέρος σε διεθνείς αποστολές.

Μέχρι σήμερα 300 νέοι άνθρωποι που έχουν ειδικό ενδιαφέρον σε αντικείμενα όπως η Παγκόσμια Υγεία, η ανθρωπιστική ιατρική ή η ιατρική περιορισμένων πόρων έχουν παρακολουθήσει το συγκεκριμένο μεταπτυχιακό πρόγραμμα. «Πολλοί από τους αποφοίτους μας εργάζονται σε διεθνείς και εθνικούς οργανισμούς, θέσεις τις οποίες κέρδισαν ακριβώς λόγω των σπουδών τους. Επομένως, δεν κρύβουμε τη χαρά μας για το γεγονός ότι οι σπουδές αυτές περιορίζουν την τάση φυγής των νέων επιστημόνων στο εξωτερικό, δίνοντάς τους δουλειά στη χώρα που επένδυσε για την εκπαίδευσή τους», λέει στο «Εθνος της Κυριακής» η Ελενα Θεμελή, υπεύθυνη Δημοσίων Σχέσεων του Προγράμματος.

Βίκυ Κατεχάκη

http://www.ethnos.gr/koinonia/arthro/h_prosfygiki_krisi_mas_kratise_stin_ellada-64358839/[:]